Panew do odparowywania soli i haki panwiowe od dawna znajdują się w herbie Kołobrzegu. Nic w tym dziwnego skoro od VII wieku pozyskiwano sól ze źródeł solanki bijących w okolicy dzisiejszej Wyspy Solnej. Tutaj zaczynał się w średniowieczu słynny Szlak Solny, któremu miasto zawdzięczało bogactwo. Sól przyciągała do Kołobrzegu kupców, tak jak dziś wysoko zmineralizowane solanki ściągają kuracjuszy.
Na Wyspie Solnej, w pobliżu ul. Solnej i mostu na Parsęcie znajduje się ogólnodostępne źródło solankowe. Z małego rzygacza wypływa do kamiennej studzienki strumień sześcioprocentowego wodnego roztworu soli. Kto chce, może osobiście popróbować smaku palącej przełyk solanki. Poza nieocenionymi walorami kuracyjnymi kołobrzeska solanka jest gotową zalewą do kiszenia ogórków – przy źródle można spotkać mieszkańców napełniających duże pojemniki wodą, która posłuży później do kiszenia ogórów. wielu smakoszy zachwala, że są to najlepsze ogórki kione w Polsce, nasycone mikroelementami i mają niezwykły smak.
Przy źródełku znajduje się tablica z rysem historycznym kołobrzeskich solanek:
„Kołobrzeskie źródła słone znane są od około VII w. Na wyspie solnej istniała wówczas osada, której mieszkańcy warzyli sól. Proces warzenia odbywał się w checzach, w których nad paleniskiem odparowywano solankę w żelaznych panwiach. Rozkwit solewarstwa w Kołobrzegu przypada na XIII-XIV w. kiedy wykorzystywano źródła na lewym i prawym brzegu rzeki Parsęty . Sól wywożono „szlakiem solnym” i drogą morską do sąsiednich dzielnic i krajów. W połowie XIX w. wskutek nieopłacalności produkcji zamknięto warzenie. W początkach XIX w. odkryto właściwości lecznicze kołobrzeskich źródeł i do dziś wykorzystuje się je w zabiegach balneologicznych.”